Po wcześniejszym filmie Polańskiego (Dziewiąte wrota) bałam się obejrzeć Pianistę. Na dodatek czytałam książkę i bałam się, że "coś" nie będzie mi pasować. Jednak nie mogę nic złego powiedzieć o filmie.
Film przypomina dokument. Brak komentarza zza kadru, widzimy tylko to co widział Szpilman. I chyba właśnie w ten sposób wszystko wydaje nam się takie (niestety) namacalne. Sceny przerażające (prawdziwe!), były pokazane w sposób prosty i bezlitosny. Trudno byłoby tu sobie wyobrazić udramatyzowanie tych scen na sposób hollywoodzki, ich poprostu nie można BARDZIEJ udramatyzować!
O holocauście trzeba mówić i pisać. Nie sposób się na tę tragedię znieczulić. Płakałam czytając książkę jak i potem oglądając film.
P.S. Tragedię holocaustu odnoszę do całej ludzkości, a nie tylko do Żydów (w odróżnieniu od Z). Ona dotknęła każdy naród wystawiając na próbę zarówno Żydów (walczyć czy nie?!), Niemców i Polaków. Patrząc na Brodego grającego Szpilmana nie widziałam Żyda tylko człowieka przeżywającego piekło. I tylko pytanie krąży mi po głowie bez odpowiedzi "Czy to się powtórzy...?"