A więc Jack Sparrow. KAPITAN Jack Sparrow powrócił. Powrócił po to, żeby zaraz wypłynąć na nieznane wody. Zrobił przy okazji wielki żart wszystkim bo zabrał ze sobą na te nieszczęsne nieznane wody i producentów i scenarzystów.

Nie ma co ukrywać, czwarty film z serii „Piraci z Karaibów” to była najbardziej wyczekiwana przeze mnie premiera tego roku. No może jedna z kilku wyczekiwanych. No i niestety wyszło mocno średnio. Sam film aż taki strasznie zły nie jest. Problem w tym, że po trzech poprzednich świetnych częściach ta jest niezła i to wszystko. A oczekiwania były ogromne, choć czułem, że nic z tego nie będzie.

Jack nic nie stracił ze swojego „szarmu”, nadal potrafi uwodzić, denerwować, rozśmieszać. Hektor Barbossa również podołał zadaniu, ale Rush to klasa sama w sobie więc nie dziwota. Niezawodny „pan Gibas” jest nadal niezawodny. Ale reszta obsady wyszła średnio. Przede wszystkim brakuje nam solidnego czarnego charakteru. Niestety Czarnobrody nie podołał zadaniu. Szczególnie blado wygląda w porównaniu z poprzednimi czarnymi charakterami – wspomnianym Barbossą i Davy Jonesem. Owszem „wejście” ma kapitalne, jak pojawia się między walczącymi piratami i „uspokaja” towarzystwo. Niestety później jest po prostu jedną z kilku postaci w filmie. Ani ziębi, ani grzeje. Brak mu zawadiackości i humoru Barbossy i brak mu charyzmy Davy Jonesa. Jest po prostu dość nijaki. Nie jest to wina Iana McShane`a bo to dobry aktor. Charakteryzacja też jest świetna. No i to tyle. Scenariusz nie za bardzo mu pozwolił na cokolwiek. Wielka szkoda bo potencjał był olbrzymi. Ciężko uwierzyć, że to pirat będący postrachem wszystkich piratów.

Myślałem, że to będzie niemożliwe, ale brakuje Keiry i Orlando. Może i Penelopa jest lepszą aktorką i na pewno ma większe od Keiry cycki, ale wypadła chyba najbardziej blado w filmie. Zupełnie nic między nią a Jackiem nie iskrzy i to, że była jego wielką miłością (i nadal jest) musimy przyjąć na wiarę. Żadna scena z nią nie umywa się nawet do sceny z końcówki drugiej części jak Keira „uwodzi” Jacka żeby go skuć i zostawić krakenowi na przekąskę. Orlando może i jest marną kopią Errola Flynna, ale pasował do całości. Ten nowy bogobojny i zacny do bólu klecha jest po prostu słabiutkim wypełniaczem.

No i rzecz chyba najważniejsza, którą widać tuż po wyjściu z kina. Mamy film o piratach, mamy fajne stateczki (Zemsta Królowej Anny jest rewelacyjna) a nie mamy żadnej porządnej bitwy morskiej. W zasadzie statki służą tylko temu, żeby przewieść bohaterów z Londynu i Hiszpanii na wysepkę z „wodą życia” i na tym się ich rola kończy. No to już naprawdę gruba przesada.

W filmie niby dużo się dzieje (mi seans minął błyskawicznie), ale jak się po wyjściu z kina zastanowimy to dzieje się jednak bardzo niewiele. Pościg w Londynie, walka z syrenami i końcowa rozgrywka przy fontannie, która niczym nie zaskakuje. A już jedna z ostatnich scen jak się okazuje, że Jack oszukał przy kieliszkach Czarnobrodego i wysłał go na tamten świat zamiast Penelopy, jest tak banalna i przewidywalna że ręce opadają.

Napisałem na początku, że film nie jest taki zły? No to chyba się pomyliłem. Jest slaby co tu zaklinać rzeczywistość. Sparrow i Barbossa ratują go, reszta jest po prostu kiepska. Brakuje (wybacz Hippo) epickości. Co by nie mówić o trzeciej części, ale sama finałowa walka „Czarnej Perły” z „Latającym Holendrem” w tym wielkim wirze bije cały ten film o trzy głowy. Finałowa rozgrywka na Isla de la Merta też była genialna, takoż walka z krakenem w dwójce. A tu panie nic, nic takiego nie ma. Nawet kilku ujęć bezkresnego morza z płynącymi statkami, żeby człowiek poczuł się jak marynarz z popcornem w garści.