Zgadzam się, i jeszcze raz się zgadzam. Tym bardziej, że widzę w tych bajkach kilka odniesień do siebie - relacji ojciec-dziecko.

Pierwszy raz byłam na Królu Lwie gdy miałam jakieś sześć, siedem lat i poszłam z kuzynostwem do kina. Ja też spłakałam się na śmierci Mufasy, tym bardziej że sama wychowuję się bez ojca (zmarł przed moim urodzeniem) i ta scena jest dla mnie naprawdę bardzo osobista.

Pocahontas wspominam znowu jako bardzo optymistyczny film, choć nie pamiętam ile miałam lat jak 1 raz go oglądałam. Ale spodobała mi się bardzo postać ojca Pocahontas, silnego i nieustępliwego wojownika, a zarazem kochającego i czułego ojca. Powhatan zrozumiał, że Pocahontas musi iść swoją drogą i widać było, że spokojnie się z tym godzi. Że daje dziecku krzyżyk na drogę i mówi "Ja cię będę wspierał".

W Mulan urzekło mnie to, że główna bohaterka odważyła się wziąć na siebie obowiązek ojca i sama przebrała się za mężczyznę, aby służyć krajowi. Jej męstwo zostało wynagrodzone tym, że sam cesarz podziękował jej (pochylił przed nią czoło, jakby to ona, a nie on, był najważniejszą osobą w Chinach).

Nie wiem, czy inni się z tym zgodzą, ale takie jet moje odczucie.

Nie pamiętam pierwszego razu, bo to było szmat czasu temu, ale wiem, że po obejrzeniu Dzwonnika z Notre Dame zafascynował mnie sędzia Frollo. I tak już zostało.

Ja mogę powiedzieć jedno o tych wszystkich filmach Disneya- NIC ICH NIE POBIJE!!! Kochałam je oglądać jako dziecko. Arcydzieła i mistrzostwa. Często do nich powracam. Króla Lwa nigdy nie zapomnę. Kaseta z tym filmem była odtwarzana co najmniej 40 razy : )