Wiedziałem czego się spodziewać, tak przynajmniej mi się wydawało. Pierwszy weekend na ekranach będą tłumy. Niekoniecznie rozgarnięte. Potwierdziło się w 100%. Podśmiechujki i głupawe komentarze z ust sporej części widowni. Smarzowski- jak to Smarzowski. Wgryzamy się powoli i na wesoło, a później sierpowymi z lewa i z prawa, wali celnie i bezlitośnie. Więckiewicz- wydawało mi się że potrafi wszystko. Temat- ważny. A jednak nie do końca się udało według mnie. To co w książce ujmowało- w filmie irytuje i oddala od widza. Pijackie monologi książkowego Jerzego nijak się mają do brzmiących jak przeintelektualizowane banialuki tektów filmowego Jurka. Film popełniony przez Smarzowskiego niesie ze sobą potężny ładunek emocjonalny, musi jednak uznać wyższość książkowego odpowiednika jeśli chodzi o klimat.