Żal mi frazy Pilcha, która gdzieś umknęła w brązach i czerniach Smarzowskiego. A.P. to jeden z moich ulubionych pisarzy, może nie puentuje zbyt udanie ale przepięknie, trafnie, lekko i dowcipnie opisuje swój świat Ale reżyser nie byłby sobą, gdyby nie przerysował wszystkiego i nie przeciągnął na ciemną stronę mocy. Bardzo dramatyczne i mocne opisy tych przesiąkniętych wódą wraków ludzkich, które mimo wszystko usiłują walczyć o lepsze lub jakiekolwiek jutro. I to jest jakaś nowość w fabule Smarzowskiego, bo ogromna większość jego bohaterów to kanalie i gnoje bez czci, sumienia i wiary a tu, mimo całej turpistycznej otoczki chlania, tych rzygów, gówien, klątw, widzę ogrom ludzkiego cierpienia, bezbronność i chęć ucieczki do światła. Ci ludzie chcą być lepsi, chociaż większość zapewne skończy marnie, każdy w Polsce to wie, bo co ta za Polak co nie ma w rodzinie lub po sąsiedzku alkoholika niestety ...
Polecam spektakl u Krystyny Jandy według tej samej książki - leciał jakieś dwa lata temu, ale jakby chcieli wznowić - walcie jak w dym, przecudny!