"cały ten film pokazuje człowieka zarzyganego, obsranego, i wiecznie bzykającego się. " - wyjęłaś mi to z ust. Pokazanie alkoholizmu bazuje tu tylko na fizycznych skutkach, które wiadomo, mają zrobić wrażenie na widzu i faktycznie robią. Psychologiczna strona tego problemu zostaje jednak potraktowana bardzo płytko i wręcz marginalnie. Miałam nadzieję zobaczyć film, który wstrząsa widzem i daje do myślenia. Efekt niestety nie został osiągnięty, chyba nie tylko u mnie, na co dowodem są wychodzący z kina ludzie, zataczający się ze śmiechu na wspomnienie scen z obsranymi bohaterami czy wypowiadanych przez nich w pijackim bełkocie słów.

"...wychodzący z kina ludzie, zataczający się ze śmiechu na wspomnienie scen z obsranymi bohaterami czy wypowiadanych przez nich w pijackim bełkocie słów." Nie chcę tu nikogo obrażać ani wywoływać niepotrzebnych dyskusji, ale tego typu sceny mogą kogoś ruszać, innych nie, jeszcze innych zniesmaczyć, ale zataczanie ze śmiechu? Albo coś z nimi nie tak, albo - najprędzej - jest to niemal książkowa próba ukrycia przed sobą i innymi własnych problemów...

Stopień zezwierzęcenia sięgający zenitu- to fakt- co wrażliwsi mogą nie wytrzymać. Ludzie robiący pod siebie, wymiotujący, nie kontrolujący swojego ciała- co będziemy sobie oczy mydlić? Tak bywa w przypadku alkoholików, myślę, że to było potrzebne, jednak brakowało jednej postaci równoważącej to. Pijący to nie tylko ludzie z rynsztoka, podkradający kasę szwagrowi. To także eleganckie anie i biznesmeni.., a motyw z Dorocińskim mi jakoś tej roli nie spełnił.
Moim zdaniem film nie był płytki, zrobił na mnie wrażenie, bo w tej całej nieopanowanej fizjologii zauważyłam jaki to paskudny nałóg. No i główny bohater. Niby nie współpracuje, nie rokuje, picie jako tako mu nie przeszkadza, więc po co wraca na odwyk?

Natomiast sceny seksu w 90% niepotrzebne.

Jest pewna różnica. Czym innym był 'stopień zezwierzęcenia siegający zenitu' w Róży, a czym innym w tym filmie. Abstrahując od ogólnego tła twórczości Smarzowskiego, film "Pod Mocnym Aniołem" jest popisem aktorskim Więckiewicza, który wtapia się w świat wykreowany przez prozę Pilcha. I tyle dobrego . Można zrobić film o pedofilach, pokazać sceny lubieżnego seksu z 3-4 latkami, film o zoofilach, o przemocy domowej i pochodnych całego zła tego świata i każdy z nich może być tak 'mocny'. Film pozostawia wrażenie nudnego, po polsku 'przegadanego', w niektórych momentach złote myśli Pilcha pasują jak pięść do nosa i zostawiają niesmaczny grafomański smak, którego trudno potem nie pamiętać wspominając pisarza.