Liczyłem, że Smarzowski, jak miał w zwyczaju w swoich poprzednich, doskonałych dziełach, poza szokowaniem widza rzeczami których nie miałby normalnie ochoty zobaczyć, doda do nich jeszcze atrakcyjną fabułę. W końcu temat-rzeka, alkoholizm, można o tym zrobić ciekawą, przemyślaną historię, która dodatkowo zaszokuje i odpowiednio wpłynie na widza. Nawet mimo tego, że literacki perwowzór nie daje dużego pola do popisu.

Niestety pan Smarzowski poszedł na artystyczną łatwiznę, ukazał temat tylko przez pryzmat wizji alkoholika, jego nieustannej podróży między szpitalem, w którym przebywa na odwyku a domem, w którym upija się do nieprzytomności. Ukazuje oba te światy poprzez szybki montaż, wplątywanie różnych opowiastek z życia innych bohaterów. To wszystko wzięte do kupy ma szkokować, wywoływać odrazę widza do alkoholu. Myślę jednak, ze można by do tego dołożyć jakąś bardziej poukładaną fabułę, wyszło by to z niewątpliwą korzyścią dla filmu.

Film nie jest zły, ja jednak poszedłem do kina z trochę innymi oczekiwaniami. Chciałem zobaczyć bardziej rozbudowanego głównego bohatera, jego życie przed nałogiem, jego miłość, od której coraz bardziej się oddala, wyrazistych bohaterów drugoplanowcych i większą wielowątkowość. Mimo, że się w tym aspekcie zawiodłem, to film wpłynął na mnie dość mocno.