bardzo ciekawy zabieg z zaburzeniem rzeczywistości. jest to mocna strona tego filmu - i jego główny zabieg artystyczny. tylko dlaczego trwa tak niemożlwie długo? i dlaczego robi się po prostu nudno? natężenie emocji w filmie zamiast spadać - stopniowo opada.

zakładam, że założenie było takie, zeby wymęczyć widza. bardzo dobrze, ciekawy zabieg przy takim temacie. ale męczenie widza nieudolnością twórców?

nie lubię dzieł, które pokazują życie jako samo dobro, piękno i motylki. smarzowski pokazuje życie, jakby było samym złem, brzydotą i ciemnością. jest to taka sama nieprawda.

dodatkowo, moje oburzenie wywołuje fakt, że pokrzywdzona w tym filmie jest tylko jedna postać - główny bohater. jest to pewnie znamię Pilchowskie. nawet jego ukochana płacze - ale nad tym, jak bardzo nieszczęśliwy jest bohater filmu. biedaczek.

przypomniałem sobie dlaczego od lat nie byłem na polskim filmie. umocniłem się w przekonaniu, że to dobry kierunek.