Jakie filmowe zakończenie jest najlepsze? Dające pełną satysfakcje, czy wracający cały film do góry nogami? Wybory mogą być różne, ale jestem pewny, że wielu uważa za takie zakończenie "Pogorzeliska". To nie bywałe jak cała narracja wraz z wszelkimi wątki fabularnymi budują finalny szok. Film zaczyna się od śmierci matki dwojga bliźniąt. W ramach testamentu muszą odnaleźć zaginionych przed laty ojca oraz brata. Problem jest taki, że praktycznie nic o nich nie wiedzą. Można więc powiedzieć, że czeka ich swego rodzaju śledztwo, które wraz z rozwojem przedstawia ich rodzicielkę w zupełnie innym nieznanym świetle. Z biegiem samo odkrywanie nieznanej przeszłości matki staje się na tyle ciekawe, że sam finał przestaje być istotny. Efekt ten świetnie buduje dwutorowa narracja pokazująca niczym w "Ojcu chrzestnym 2" raz losy matki, a raz dzieci. Mogłoby się to lepiej zazębiać, ale efekt i tak jest wystarczający. Sama historia zmarłej jest niesamowicie ciekawa. Towarzszące jej religijnokulturowe wydarzenia przeobrażają film w specyficzny obraz wojenny. Tym samym komentują bezsens pewnych zachowań religijnych. Jednocześnie popychają bohaterkę do skrajnych decyzji. W drugim wątku wraz z dwojgiem bliźniąt szukamy zaginionych ojca i brata i odczytujemy jakie relacje łączyły je z matką, a także. Reżyser i scenarzysta w osobie Denisa Villeneuve podsuwa coraz to kolejne mylne tropy odciągając od sedna. Gdy z czasem zastanawiając się jak to może się skończyć traci się nadzieję otrzymanie rozwiązania. I właśnie wtedy film uderza. Przychodzi niewyobrażalne idealne zakończenie. Szokujące moralnie. Wywracające wszystko co uważaliśmy o bohaterach do tej pory. Zostające w głowie wiele dni po seansie. Tak się robi zakończenia.