Z pewnością potrafią, ale nie wiem, czy "Pokłosie" to w tym kontekście najlepszy przykład. Film zaczyna się wyraźnie psuć już od momentu, w którym bohater wchodzi do lasu i obrywa gałęzią.Nie spodobał mi się ani sam ten pomysł fabularny, ani "horrorowa" konwencja. Trudny temat, który najwyraźniej przerósł reżysera (jak czasami to już bywało w przypadku Pasikowskiego; vide: "Psy" albo "Demony wojny..."); rozumiem, że film o bolesnych wydarzeniach powinien być przykry, ale czy musi to polegać na nagromadzeniu nielogiczności i drętwych (z paroma, przyznaję, wyjątkami) dialogach? Jest z pewnością w "Pokłosiu" kilka intrygujących scen i mocnych kwestii, ale podobnie jak w przypadku "Psów" wyszła jakaś koślawa hybryda kina sensacyjnego i "interwencyjnego", "zaangażowanego", przy czym zarówno karykaturalność niektórych postaci, jak i drastyczny finał wskazują raczej na przewagę "sensacyjności" nad dążeniem do zgłębienia problemu. A problem jest ważny, film tymczasem, mam wrażenie, niezbyt mu pomaga. Warto też zwrócić uwagę, że utrwala pewien stereotyp: Żydzi w Polsce przedwojennej mają lepszą ziemię, podczas gdy Polacy wegetują na bagnistych nieużytkach; wobec tego morderstwo jawić się może jako składnik swoistej rewolucji motywowanej "sprawiedliwością klasową". Do tego fatalnie (moim zdaniem) obsadzony Stuhr... Muzyka za to była dobra, choć zbyt niekiedy nachalna.