pomijając dym, ideologię i prawdę, która ma wyzwalać, a nie wyzwala, to trochę skrzeczy cała ta gatunkowa aparatura i obraz polskiej wsi z epoki walki o ogień.. chociaż, z drugiej strony, trudno spodziewać się od pasikowskiego czegoś, co nie byłoby kinem gatunkowym.. w filmie sporo rzeczy podobało mi się, najbardziej zaś to, że prawdę wypowiadają tutaj wyłącznie starcy: najpierw piękna szaflarska wersję soft, potem ten sąsiad wersję hard. także reakcja na nią, natychmiastowe stłumienie, chęć powrotu do bezpiecznej fikcji. albo ten dialog, który niczym z jakiejś Harfy Birmańskiej: dwa syny stoją nad grobem rodziców, jeden mówi: "ale oni nie żyją", drugi odpowiada: "może dla ciebie".