Ten film był i pokucie traktowanej jako zasłużenie odczuwane poczucie winy, której zasadność w tym wypadku nie jest wcale oczywista, tak jak w oczywisty sposób konsekwencje fałszywego zeznania Briony okazały się bardzo poważne i smutne. Wojna bohaterom przychodzi jakby na ratunek, choć ostatecznie jej okrucieństwo pozostawia ich wyidealizowaną, widzianą może trochę jakby oczyma wyobraźni głównej bohaterki, miłość jedynie w pamięci przyszłej uznanej pisarki, która obciążona tragedią, do której się przyczyniła, ostatecznie wyjawia całą prawdę.
Gest, którego świadkiem w finałowej scenie filmu, jest spóźniony i jedynie symboliczny, choć potrzebny. Motywy "aktu miłosierdzia" wyznane publicznie przez Briony, wskazują na szczerość intencji.
Krzywda została wyrządzona wyobraźnią, podsyconą młodzieńczą miłostką i również za pomocą tego środku próbowała zostać naprawiona.
"Pokuta" jest w hollywoodzki sposób konwencjonalna,a szczególnie wątek wojenny. Pierwsza część filmu przypomina trochę "Godziny", ale filmów tych nie odważę się porównać, tym bardziej, że "Godziny" to jednak film należący do kategorii bardziej ambitnych, czego o "Pokucie" zbyt śmiało nie można powiedzieć. Głównym atutem filmu Joe Wrighta jest historia, zaczerpnięta z książki Iana McEwana. Rewelacyjna jest również rola 13 letniej Sairse Ronan, którą mam nadzieję jeszcze kiedyś zobaczyć.