Film „Polowanie” wywołał we mnie mieszane uczucia, łącząc dynamiczną rozrywkę z kontrowersyjnymi rozwiązaniami fabularnymi.

Z jednej strony uwagę przyciąga główna bohaterka – postać charyzmatyczna i zdeterminowana, doskonale odnajdująca się w konwencji kina akcji. Jej energia stanowi motor napędowy filmu, a każda scena z jej udziałem przykuwa uwagę. Scenariusz, choć nie przełamuje schematów gatunkowych, oferuje interesujące pomysły i zaskakujące zwroty akcji, które potrafią zaintrygować. Produkcja wyraźnie nawiązuje do stylu Quentina Tarantino, pełnego ironii i świadomych odniesień, jednocześnie próbując dotknąć aktualnych tematów społecznych i wyjść poza czyste stylistyczne zapożyczenia.

Z drugiej strony film może rozczarować widzów szukających bardziej spójnej i poważnej narracji. Próba naśladowania Tarantino nie zawsze wypada korzystnie – humor i przemoc, połączone z groteską, momentami wydają się wymuszone. Niektóre sceny, zamiast bawić czy wywoływać grozę, pozostawiają wrażenie niesmaku. Ta stylistyczna niejednorodność – balansowanie między kinem akcji, satyrą i horrorem – sprawia, że trudno jednoznacznie określić grupę docelową tego filmu.

Dla jednych „Polowanie” będzie ciekawą, choć chaotyczną rozrywką, dla innych – zmarnowanym potencjałem, który mógłby zostać lepiej wykorzystany przy bardziej konsekwentnej narracji.