"I nie będziesz kręcił filmów o starożytnym Rzymie..."

Na wstępie przyznam że jako pasjonat, podchodzę do wszelkich dzieł traktujących o starożytnym
Rzymie mocno sceptycznie. Jestem jednak w stanie przymknąć oko na pewne przeinaczenia.
Wiadomo bowiem że film rządzi się swoimi prawami. Jako miłośnik kina, nie jestem jednak w
stanie przymykać oka na szmirę. A ów film na nowo zdefiniował dla mnie to pojęcie.
Nie mam zamiaru pastwić się tutaj (długo) nad "dziełem" pana Andersona, infantylizm na
poziomie telenoweli Boliwijsko-Peruwiańskiej, ahistoryczność do potęgi X (najlepsi gladiatorzy w
starożytnym Rzymie byli kimś w rodzaju współczesnych gwiazd sportu, Atticus mieszkający w celi
- nie mam więcej pytań, a to tylko jedna z perełek), przewidywalny do bólu scenariusz, tragicznie
sztampowe postacie... Film stworzony został wyraźnie z myślą o mało wymagającym odbiorcy,
poszukującym tanich, infantylnych uniesień. Z tym że można tworzyć kino komercyjne na pewnym
poziomie, a tymczasem "Pompeje" stanowią policzek wobec ludzi którzy zdecydowali się
poświęcić ponad 1,5 h swojego życia na oglądanie tej szmiry.

Ok, tyle o samych "Pompejach", chciałbym jednak poruszyć w tym poście konkretną kwestię.
Mianowicie, dlaczego niemal wszystkie filmy traktujące o jednym z najbardziej fascynujących
okresów w historii świata są zwyczajnie beznadziejne? "Kleopatra z 63' pomimo oczywistych
wypaczeń historycznych i wiadomej "hollywoodzkości" wypada jeszcze całkiem dobrze, dalej
niestety pojawia się równia pochyła. Osławiony "Gladiator" Ridleya Scotta jest filmem zwyczajnie
słabym. Tania, "kioskowa" historyjka, odrzucająca (nie tylko znawców tematu) ahistoryczność i
infantylizm lejący się z filmu wiadrami. Można by wymienić tutaj 10 kolejnych tytułów i ich
przywary, ale nie w tym sens. Pytam się, dlaczego akurat te filmy tworzone są pod kątem gustu
najmniej wymagającego odbiorcy? Pytam się, choć obawiam się że odpowiedź na to pytanie jest
mi znana. Jak zwykle chodzi o pieniądze. Stworzenie filmu historycznego wymaga sporych
nakładów finansowych na efekty specjalne, scenografię, kostiumy. Zainwestowane pieniądze
muszą się zwrócić. A więc tworzymy wysokobudżetowe dzieło, przepięknie odwzorowujemy
dawne miasta i stroje, angażujemy gorące nazwiska i... Owijamy to wszystko w tragicznie
kiczowatą fabułę, po to by "prosta gospodyni domowa" wzruszyła się tą historią. Niby ma to jakiś
sens. Pojawia się jednak pytanie, po co? Dlaczego nie nakręcić zwykłego romansu, ewentualnie
"Transformers VIII", po co sięgać po potencjał jaki niesie ze sobą Rzym starożytny? Po co
rozbudzać nadzieje miłośników tego tematu skoro i tak film przeznaczony jest dla widza
obojętnego na historię i pod jego kątem nakręcony. Od wielu lat marzył mi się film o upadku
Konstantynopola (gotowy scenariusz na megaprodukcję), teraz zwyczajnie tego nie chcę...