...przegadany wiersz.

[Spoiler!]

Od początku aż do niemalże końca jedno i to samo: umazana we łzach Ponette i ktoś, kto ją pociesza i gada jej o Bogu. W 20 minucie filmu zorientowałem się, że to będzie jedna i ta sama śpiewka. Zmieniło się tylko raz miejsce wydarzeń, doszło kilku bohaterów, to jednak w niczym nie urozmaiciło tego filmu, bo wszyscy gadali o tym samym.

Rewelacyjna gra dziewczynki nie może przesłonić nudnej fabuły. Ja rozumiem - po stracie bliskiej osoby jest ogromna rozpacz. Tę rozpacz udało się młodziutkiej aktorce pokazać i zarazić nią widza. Ale reżyser nie miał pomysłu na resztę filmu. No bo ile można tę rozpacz oglądać? Widziałem takie krótkometrażówki, które w 6 minut potrafiły zmieścić tyle treści i emocji, że oglądanie "Ponette" było dla mnie katorgą.

Na tle całego filmu wybija się ostatnia scena, w konwencji realizmu magicznego. Spotkanie córki i zmarłej matki okrasiło film magicznym pierwiastkiem. Słodko-gorzkie zakończenie - "Powiedziała mi, żebym nauczyła się być szczęśliwa" i uśmiech Ponette - to klasa sama w sobie. Szkoda że wszystko przed tą ostatnią sceną koszmarnie monotonne.