Wnuczki pozbyłabym się bez wahania. Film zanadto by nie ucierpiał, a i widz nie czułby się momentami zirytowany. No i jeszcze pozostaje kwestia młodocianego złodzieja (chłopca z sąsiedztwa) - jego gra też pozostawia wiele do życzenia. Za to Szaflarska była świetna, rola Anieli jakby wręcz pisana pod nią. Sceny ukazujące wspomnienia młodości, szczególnie te podczas nocnego spaceru ze świecą, bardzo poruszające. Generalnie film wart obejrzenia, a nawet jeśli się nie spodoba, to szkód nijakich nie wyrządzi.

Zgadzam się w 100 %. Piękny film. Jestem zaskoczony, że ja, będący dość cyniczną osobą, potrafiłem się na nim wzruszyć. Może nie jestem jeszcze tak do końca zepsuty:-) Film oglądałem przypadkiem w TVP kultura. Zaciekawiła mnie scena u lekarza:-DD.Tylko rzeczywiście te dzieci...strasznie marnie zagrane. Mi nie brakowało sceny w której syn dowiaduje się o darowiźnie. Banalne by to było. No i mógłby być trochę krótszy, bo nie wszystkie sceny były niezbędne. Ale film mądry i piękny.

Gra dzieci rzeczywiście jest raczej do dupy, ale tak to już niestety z dziećmi bywa. Szczególnie w polsce, gdzie nie ma jakichkolwiek miejsc które kształciłyby aktorsko amatorów. A przecież aktorów-dzieci też potrzeba sporo. Ale ja nie o tym. moim zdaniem ten film jest przegenialny. Dla mnie właśnie najpiękniejsze były te sceny w których Aniela siedziała sama, rozmyślała, mówiła do psa. Jej ruchy, jej sposób mówienia oddawały doskonale zachowanie ludzi starszych, którzy są właśnie nieco przerysowani! Większość starszych ludzi jest samotna, nie tylko dlatego że mają "złe" dzieci. Są samotni bo żona czy mąż nie żyje, bo znajomi z młodości poumierali. Z tego powodu starają się swoim zachowaniem przyciągnąć do siebie ludzi i pokazać że są silni - mimo wszystko. To daje właśnie wrażenie sztuczności, które Szaflarska oddała doskonale. Chapeau bas!

Urzekła mnie osoba starszej pani w interpretacji Szaflarskiej, chociaż trudno mi ocenić, ile w tym udziału miał jej znakomity warsztat aktorski, a ile jej osobowość, uroda i wdzięk (w rzeczy samej!). Aktorka miała też na planie znakomitą partnerkę, przeuroczą suczkę border collie. Trzecim bohaterem filmu był sam w sobie dom staruszki. Cały film cudnie sfotografowany. Nie mogłem tylko oprzeć się wrażeniu, że oglądam filmową etiudę, a nie film fabularny. I jako etiudę (choćby półtoragodzinną) wysoko oceniam film Kędzierzawskiej, jako filmowi fabularnemu "Pora umierać" trochę do takiej wysokiej oceny brakuje.