...jaki widziałam w życiu. Nie ma w tym krzty egzaltacji ani przesady. Jestem urzeczona jego klimatem.

Stary, przepiękny, drewniany dom, pełen wspomnień życia, wspólnych radości i miłości, dom, który ma duszę, dom rodzinny, dom, jakich już nie ma. Zaniedbany, magiczny ogród bez przystrzyżonego trawnika i szpaleru iglaków, cudowna ostoja dla ptaków i ludzi. Dom i ogród przedwczorajsze. Dziś obowiązują inne kanony i standardy. Nie ma miejsca na sentymenty. Nie ma przywiązania do swojego miejsca na Ziemi, domu, rodziny. To nie są dziś wartości...
Starsza pani, pełna elegancji i godności. "Dla kogo babcia, to babcia". Dziś tak się traktuje starych ludzi, degraduje do naiwnej, zdziecinniałej, krnąbrnej, bezrozumnej "babci"-staruszki. Tymczasem ona rozumie i widzi więcej. Jednocześnie ma w sobie tyle siły, by zdystansować się do bólu, rozczarowania tym, co na starość przyniosło jej życie. To ona źle żyła czy świat zwariował? Niełatwo oprzeć się presji zewsząd. Najprościej pogrążyć w niepogodzeniu, rozpamiętywaniu, żalu. Ona znajduje rozwiązania niekonwencjonalne nie tylko dla jej wieku. Ma odwagę i trwać, i zerwać więzi/więzy...
Pies, który bardziej kocha i lepiej rozumie swą panią, niż syn. Pies nietrendy, bo na jego wolny wybór nie ma wpływu reklama - woli chleb z masłem od puszkowego jedzenia. I tak naprawdę tylko on będzie tęsknił za swoją panią, gdy ta odejdzie do lepszego świata. Dlaczego tylko staruszki wiedzą, że kaganiec i smycz to nie są najlepsze akcesoria dla przyjaciela?...
Syn, który nie umie patrzeć. Nie umie kochać. Nie czuje. Jest zakłamany. Dlaczego? Gdzie błąd? Był przecież wrażliwym dzieckiem, które tak lubiło się przytulać i kochało matkę. Wychował się w tym domu. A teraz odcina się od korzeni, które są mu ciężarem i przykrym obowiązkiem. Świat go tak zmienił?...
Wnuczka, która nie umie i nie chce słuchać. Zmanierowana, niezainteresowana niczym poza nieprzyzwoitym opychaniem się i posiadaniem przedmiotów wartościowych. Wrażliwa na swoim punkcie, obojętna na resztę świata. Jest z innego świata, choć to krew z krwi?...

Film się ogląda szeroko otwartymi zmysłami - oczami, uszami, umysłem. Oszczędny obraz i fabuła pozwalają zobaczyć, zrozumieć i pytać o więcej.
Nie sposób nie zadawać sobie pytań, na które nie znamy, lecz poznamy odpowiedź szybciej, niż nam się wydaje: co NAM przyniesie starość? Zapomnienie? Niezrozumienie? Niepotrzebność? Samotność? Inność tego świata? Czy miłość, bliskość, zrozumienie, ciepło, czas dla nas? Czy wspomnienie dawnego szczęścia boli na tyle, że można z nim żyć?...

Na grę Danuty Szaflarskiej trudno znaleźć odpowiednie słowa. Zagrała najpiękniej. Dziś taka ocena brzmi blado. A jednak są to słowa najwyższego uznania, bo nie ma stopnia wyższego od najwyższego. Najpiękniej znaczy, że piękniej już się nie da...