Plątanina fabularna, fajny, choć nie powalający humor, rewelacyjne dialogi i doskonała intryga. Ale jeszcze większe pochwały dla kapitalnej ścieżki dźwiękowej. Co za wspaniale dobrane kawałki, które zawsze, niezbyt głośne są prima facie tylko tłem, a jednak gdy troszkę już tylko zwrócimy na nie uwagę widzimy wspaniały smaczek, będący jak dla mnie główną przyprawą w tym smakowitym filmie.

Tylko skąd te kretyńskie porównania do Tarantino? To wręcz obraza dla Guy'a Ritchie'ego. Rozumiem jakby użyć sformułowania 'elementy podobne do Wściekłych psów, czy Jackie Brown', ale jakbym brał na serio filmwebowe 'Kino Quentina Tarrantino w wydaniu brytyjskim'(z opisu) to film wcale by mi się nie podobał, uznałbym za nieudany. Tyle, że intencją Ritchie'ego nie było zapewne małpowanie Q, a wykorzystanie kilku chwytów na swój sposób.

Na koniec słówko krytyczne o idiotycznej translacji. No bo jak można "Lock, Stock and Two Smoking Barrels" przetłumaczyć na "Porachunki"?! To już naprawdę brzmi jak kpina, jakby dystrybutorom film się nie podobał i przez ten odpychający tytuł chcieli odstraszyć widza.