Mnie najbardziej podobają się te uczucia buzujące pod spokojnymi (jak u arystokracji) twarzami. Wielkie kino i chyba jednak z bardziej zasłużonych Złotych Palm.

Mnie natomiast film rozczarował. :) W zasadzie standard brytyjskiego kina kostiumowego, do którego odrobiny niepokoju wkrada się dzięki świetnej muzyce, "czarom-marom" chłopaka, trującym chwastom (z czego zresztą niewiele wynika) i wstawianym kilkakrotnie teoretycznie bez związku scen z finału ("po latach"). Buzujące pod spokojnymi, arystokratycznymi twarzami emocje lepiej potrafili pokazywać Visconti, czy Ivory. Dobry film, ale Złota Palma to MOCNA przesada. Niemniej nie jest to z pewnością strata czasu.

*odrobina niepokoju wkrada się...

No i jeszcze: * bez związku scenom... (Nie wyspałem się dzisiaj :P )

Śmiem twierdzić, że to jedna z najbardziej zasłużonych Złotych Palm. :-)
Unikatowe arcydzieło, którego pewne konteksty możemy odnaleźć w "Pokucie" J. Wrighta.

Julie Christie w rozkwicie urody w roli kobiety-modliszki.
Muzyka.
Okrutne przesłanie - historia z dzieciństwa, podglądana miłość , która niszczy osobowość i życie mężczyzny.

MAŁY SPOILER
Oglądałam nowszą wersję, ale domyślam się , że fabuła musi być podobna, skoro obraz jest oparty na powieści. Z pewnością nie rozumiem męskiej psychiki, ale wytłumaczcie mi, jak ta historia zniszczyła jego osobowość? Ok, może być świadkiem samobójstwa odbija się na psychice, ale żeby rozczarowanie w młodzieńczej miłości miało zabić na całe życie uczuciowość?

W tym wieku mówimy jeszcze o psychice dziecka, nie mężczyzny. Zadziałało tzw. prawo pierwszych połączeń - pierwsza historia miłosna, której Leo był świadkiem i uczestnikiem, nauczyła go, że miłość to brud i zło.