W obecnych czasach niegłupią wydaje się być strategia wypuszczania do kin i telewizji kolejnych produkcji z wampirami w rolach głównych. Świat po raz kolejny oszalał na punkcie tych bladolicych krwiopijców, głównie dzięki sadze „Zmierzch” i serialom pokroju „True Blood”, czy „Pamiętniki wampirów”, które – jakiegokolwiek negatywnego zdania bym o nich nie miał – trafiły w gusta widzów wystarczająco celnie, by jeszcze długo panowała na nie chora, komercyjna moda. Nie zrozumcie mnie źle, bo kocham „Draculę” Coppoli, tak samo zresztą jak równie udany „Wywiad z wampiem”, ale z zapowiedzią każdego kolejnego młodzieżowego gniotu o wąpierzach po prostu zalewa mnie czysta krew i mam ochotę ruszyć na Hollywood z nasmarowaną masłem czosnkowym mechaniczną kołkownicą. Z drugiej strony rozumiem ludzi odpowiedzialnych za rozpowszechnianie wampiryzmu, bo płynie z tego gruba kasa – co nie znaczy wcale, że ich z tego rozgrzeszam. Po prostu stwierdzam fakt, że jeśli komuś zechciałoby się zabrać za remaki staroszkolnych filmów grozy z potomkami Draculi, to teraz jest na to najwyższa pora. Okazję tę najwidoczniej zauważył Craig Gillespie (twórca znakomitego komediodramatu „Miłość Larsa”), który postanowił wskrzesić jeden z klasycznych horrorów lat osiemdziesiątych - „Fright Night” - i przypomnieć nam, za co tak naprawdę go wówczas pokochaliśmy. Gorzej, jeśli ktoś nigdy nie czuł do tego obrazu nawet grama sympatii, bo wtedy nawet najbardziej zmodernizowany remake nie zamaskuje ton masakrycznej nudy i idiotyzmów wylewających się z ekranu.

FRIGHT NIGHT (1985)
Chcąc przygotować się psychicznie do seansu tegorocznej edycji „Postrachu nocy” wziąłem w obroty pierwowzór z 85-tego roku, mający oddaną rzeszę fanów, którzy stawiają ten obraz na równi z „Koszmarem z Ulicy Wiązów”, czy „Straconymi chłopcami” z Kieferem Sutherlandem. Podchodziłem do niego kilka razy, gdyż przy każdej próbie odrzucał mnie kiczowatą otoczką i ambientową muzyką, ale to najwidoczniej urok ówczesnych czasów, a ja – jako dzieciak lat dziewięćdziesiątych – mam nieco inaczej ukształtowane gusta. Nie kręci mnie ani oglądanie wyświechtanego i nażelowanego niczym Johnny Bravo wampira macającego tępawą nastolatkę podczas miejskiej potańcówy, ani obserwowanie poczynań irytująco nienaturalnego chłoptasia, któremu bozia poskąpiła rozumu i dzieciak nie zdaje sobie sprawy, że mówienie wprost wampirowi o odkryciu jego tożsamości nie należy do najroztropniejszych pomysłów (o narażeniu bezpieczeństwa swojego i bliskich nie wspominając). Naprawdę nie wiem jak ludziom udaje się lubić ten denerwujący gniot, oglądać go dla własnej przyjemności, na trzeźwo i bez przerw na zebranie mózgu rozrzuconego po pokoju. Klimat filmu być może potrafi zauroczyć, ale straszliwie nieciekawa, drażniąca i schematyczna fabuła całkowicie odrzuca od siebie wymagających widzów. Po seansie miałem wielką ochotę odtruć się maratonem wszystkich części „Omena” lub „Egzorcysty”, ale - na(nie)szczęście - czekała mnie jeszcze przyjemność obcowania z remakiem „Postrachu”, gdzie w rolę zabójczo seksownego krwiopijcy Jerry’ego wcielił się Colin Farrell. Przyznać mu trzeba, że jako psychopata spisał się wyśmienicie i za nic nie chcielibyśmy trafić na podobnego mu gościa idąc ciemną alejką w środku nocy. Wampir Jerry, postrach osiedla – brzmi rozbrajająco, czyż nie?

THIRST FOR MONEY
W przeciwieństwie do oryginału, „Postrach nocy” z 2011 roku jest całkowicie pozbawiony jakiegokolwiek klimatu grozy i zaszczucia, a większa część naszej uwagi skupia się na irytacji nieporadnością głównego bohatera, Charleya Brewstera (który w porównaniu ze swoją wersją sprzed dwudziestu sześciu lat i tak wygląda jak Rambo przy pluszowym jednorożcu). Fabuła nie jest kalką swojego pierwowzoru, a scenarzysta raczej inspirował się wydarzeniami z poprzedniego filmu, niż kopiował je kropka w kropkę, dzięki czemu obraz pozbawiony jest niepotrzebnych dłużyzn, a przedstawiona historia idealnie wpisuje się w dzisiejsze czasy i nie sprawia wrażenia zmodernizowanej „na siłę” (choć Peter Vincent w wersji scenicznego iluzjonisty z Las Vegas jest moim zdaniem świętokradztwem, ale może już lepiej zamilknę, bo zaczynam brzmieć niczym fan oryginału :P). Głównym problemem scenariusza jest jednak jego szablonowość i przewidywalność, przez co całość przypomina bardziej jeden z mniej udanych epizodów „Czy boisz się ciemności”, albo „Gęsiej skórki”, niż wysokobudżetowy film fabularny przeznaczony do kinowej dystrybucji. Jedynym plusem obrazu jest aktorstwo, ze wspomnianym już wcześniej Colinem Farrellem na czele, którego jedno spojrzenie wystarczy, by poczuć grozę przepływającą po plecach – ten koleś nie jest cukierkowym wampirkiem Edwardziem z manierami francuskiego markiza z Wersalu, lecz dziką bestią, która bez mrugnięcia okiem wyrwie Ci kręgosłup przez gardło, jeśli tylko spróbujesz mu podskoczyć. Szkoda tylko, że „Postrach nocy” okazał się tak miałką produkcją, na którą po prostu nie warto marnować ani czasu, ani – tym bardziej – pieniędzy. Oj, przydałby nam się świt i pierwsze błyski słońca, dzięki czemu przestaniemy masowo absorbować wampiryczne półprodukty z Hollywoodlandu, a nasi zębaci przyjaciele pochowają się w przytulnych kryptach czekając na lepsze czasy…


+ niezgorsza obsada (Farrell, Yelchin, Mintz-Plasse), nie jest taki nudny jak pierwowzór…
- …ani tak klimatyczny, beznadziejny scenariusz, gwałt na Peterze Vincencie!

Ocena: 3.5/10

Słów kilka: Z jakiegoś powodu obie wersje obrazu posiadają bardzo wysokie noty w internecie… dopóki sami nie obejrzycie tych filmów, nie przekonacie się kto ma rację – ja, czy tysiące fanów serii :P
---------------------------------------
cinemacabra.blog.onet.pl