Od razu po seansie pomyślałem to samo. Śmiejemy się z nieszczęść, które dotykają Larry'ego, ale przecież dla niego to prawdziwa tragedia. Podobnie jak w filmach Koterskiego.

Tragicznie śmieszne.
Film wzbudza w nas żałość tego stopnia, że (dopóki nas nie dotknie
osobiście) graniczy, a nawet pokrywa się z śmiesznością ;]