„To nie jest kraj dla starych ludzi” był jakimś tam zwiastunem. Czego? Dojrzewania...
postępującego dojrzewania braci Coen do tworzenia sztuki filmowej przez wielkie S.
Bo, z całym szacunkiem, ale do tej pory to była zabawa w kino. Co prawda dzięki niej
nabyli umiejętność posługiwania się językiem filmu tak dobrze, jak językiem angielskim,
ale to była tylko zabawa. Perfekcyjny warsztat, świetne scenariusze, dobrze prowadzenie
aktorów i kamery. Zabawy konwencjami, inteligentna gra z widzem, serwowanie mu
najwyższej klasy rozrywki przy pomocy filmowych sztuczek. Było. Kapitalny „Barton
Fink”, „Fargo”, ostatnio „To nie jest kraj...”. Cenię te filmy, ale tylko do pewnego
stopnia, który wyznaczają moje wrodzone hamulce (umysłowe?).

Do czego zmierzam. Do prostego stwierdzenia – „A Searious Man” jest najlepszym filmem
braci Coenów.
Co prawda nie jest efektowny, nie jest zbyt zabawny. Nie ma w nim ciekawych motywów w
stylu sikania na dywan i rozwalania zamków w drzwiach, nikt nikogo nie goni, nie
morduje. Fani rozrywkowego oblicza Coenów nie będą zachwyceni. Tutaj nie ma za wiele do
pooglądania, jest sporo do pomyślenia.

Bo „A Serious Man” jest wyciszony, powolny ze zmanieryzowanym aktorstwem. Ten zgubiony
w życiu bohater i forma filmu przypominała mi nieco „Synecdoche, New York” Kaufmana.

Przedstawia kilka „historyjek” dotykających spraw ostatecznych: śmierci i gotowości na
nią, duchowości, sensu życia wręcz. Dużo metafor, odniesień, przemyśleń, a wszystko to
przyprawione odrobiną czarnego humoru. Świetne zakończenie nadające wszystkiemu
wcześniej głębszy wydźwięk.

Zobaczcie sobie sami.