Zastanówmy się, czy scena z oglądaniem ciała w nocy była w tym filmie potrzebna?
Sugeruje ona dość mocno, że morderstwo naprawdę się wydarzyło, a wszelkie dywagacje na ten temat są trochę bez sensu. A może reżyser chciał, byśmy nie mieli wątpliwości, co jest na powiększeniu? Wskazywałaby również na to scena w parku tuż po rozmowie z kobietą. Bohaterka uciekając od fotografa przystaje na chwilę obok drzewa, a my jako widzowie możemy dostrzec głowę zabitego (swoją drogą przydałoby się zobaczyć to ujęcie w hd :-) ).
A zatem czy do morderstwa faktycznie dochodzi? A co ze znikającymi fotografiami w domu? Tu można założyć, że zabrała je dziewczyna z parku, która najprawdopodobniej była we wszystko mocno zamieszana. Fotograf mógł nie zamknąć mieszkania. Wszystko się układa w całość. Zagadka rozwiązana. Tylko czy o to w tym filmie chodzi?
Mamy przecież jeszcze ostatnią scenę, która wydaje się tu kluczowa. Pokazuje ona, że w sztuce (a więc również w "Powiększeniu") nie chodzi o logikę, związek przyczynowo-skutkowy, ale nie chodzi także o interpretowanie, często na siłę każdego elementu. Pokazuje, że sztuki nie trzeba rozumieć, a bardziej należy ją czuć. Bo taka scena z punktu widzenia fabuły jest zupełnie pozbawiona sensu. A czy ogólnie taki "mecz tenisa" nie jest pozbawiony sensu? A czy "mimowie" jako tacy mają jakikolwiek sens? A wreszcie czy fotografia, kino i ogólnie sztuka mają logiczne uzasadnienie swojego istnienia? Pewnie nie, a my mimo to CZUJEMY, że są nam potrzebne, czy wręcz niezbędne do życia.
Zachęcam siebie i Was do podniesienia piłeczki z trawy, zachęcam do zagrania nią "meczu tenisa". A kiedy wyrzucimy z głowy pytanie: "po co?", być może i nam uda się usłyszeć jej dźwięk na korcie.