Kiedyś ze sporym humorem podchodziłem do "historycznych" produkcji naszych wschodnich sąsiadów pt. "1612" czy też mniej znanej ekranizacji "Tarasa Bulby", które znane są przede wszystkim z karykaturalnego przedstawiania Polaków jako tych złych, gnuśnych i bezdusznych. Po obejrzeniu Powstańca przestaję się śmiać i jednocześnie zaczynam zastanawiać się kto stwierdził, że ten film jakkolwiek nadaje się do pokazania szerszej publiczności. Abstrahując całkowicie od drewnianego Fabijańskiego, komicznego Pazury, nieścisłości fabularnych, czy też prostej jak kij od miotły linii fabularnej; Rosjanie są tu przedstawieni jako żywe wcielenia diabłów - mordujący cywilów oficerowie, bezduszne żołdactwo, antyreligijni okupanci. Nie przesadzam w tym aspekcie ani trochę, ich postacie są przy każdej scenie negatywnie eksponowane w akompaniamencie ciemnej, przygnębiającej atmosfery oraz niepokojącej pikanterii zagwarantowanej przez groźną ścieżką dźwiękową. Ogląda się to bardziej jak kabaret aniżeli poważny film. Nie wiem czy to zasługa naprawdę prymitywnego scenariusza (liczne sceny dodawane na siłę, bez żadnej ugruntowanej osi dialogowej), nie do końca dopasowanych aktorów (wyjątkiem wydaje się być jedynie dobrze wypadający w swojej roli Mariusz Drężek), czy też absurdów fabularnych (nie przytoczę ze względu na potencjalne "spojlery"). W zasadzie jeżeli ktoś oglądał Braveheartha to z miejsca zauważy podobieństwa w nieudolnie konstruowanej historii, która nie za bardzo klei się kupy. W krótkim podsumowaniu należy przyznać, że film jest kiczowatym tworem, o którym najlepiej byłoby jak najszybciej zapomnieć. O jego jakości niech najlepiej świadczy fakt, że wszyscy z ulgą i radością odsłuchali piosenki Sanah na końcowych napisach, był to zapewne najlepszy element tego, co widziałem tego nieszczęsnego wieczoru w kinie.