Odkrywam od jakiegoś czasu filmy Allena. Ten film był pierwszym jego nowszym dziełem, jakie przyszło mi zobaczyć. Widać spore różnice pomiędzy stylami, ale czy człowiek na przestrzeni czasu zawsze zostaje taki sam? Nie. I właśnie o to chodzi. Świat się zmienia, a ludzie wraz z nim. Gdyby Allen zachował konwencję poprzednich filmów, zarzucano by mu nudziarstwo i powielanie kolejnych schematów, obrabianie identycznych wątków na różnorakie sposoby. Jednak w tym wszystkim, zachował swój styl, przez co nie mamy wrażenia, że oglądamy film kogoś całkowicie innego. Jak zwykle spotykamy się z przewrotnymi wątkami, radościami i smutkami. I, o ile ich losami pokierował reżyser, to widz sam ma okazję dopisać sobie zakończenie tych historii.
Dzięki otwartej kompozycji film zyskał na wartości. Wychodząc z kina, nie puszczamy filmu w niepamięć, przechodząc do swoich codziennych zajęć, ale jego wątek pozostaje nam w głowach jeszcze przez pewien czas, dając możliwości rozwinięcia różnych kombinacji i alternatyw zakończenia.
Być może puenta wydaje się dość banalna - kruchość życia, trudności przy spełnianiu własnych marzeń - ale taka bywa codzienność. I nie należy przed nią uciekać.