Jeszcze jedna ciekawa (myślę) rzecz przyszła mi do głowy.
Często ludzie się dziwią, że często występuje sytuacja, że jedni ludzie twierdzą, że film jest nudny, nic się nie dzieje, podczas gdy inni oglądają go z zapartym tchem. Dodatkowo, gdy nie występuje proste uzasadnienie różnicą zainteresowań, czy też - zainteresowanie nie wynika z kontemplacji muzyki, czy zdjęć.

Otóż w tym filmie jest sobie taka jedna scena, która może posłużyć jako wdzięczy przykład przy wyjaśnianiu dlaczego coś takiego tak często zachodzi.

SPOILER (acz nie jakiś fundamentalny, czy istotny)
Jeden z bohaterów zadurza się w pięknej, młodej, seksownej kobiecie z mieszkania visa vi jego okna. Wszystko zaczyna się od momentu, gdy zobaczył jak rozbiera się do bielizny i kładzie się spać (nazwał to nawet najbardziej podniecającym widokiem jaki w życiu doświadczył, oraz że niebywale zazdrościł facetowi, który później położył się z nią do tego łóżka).
Po pewnym czasie i różnych wydarzeniach - rozwodzi się i zamieszkuje w mieszkaniu tej młodej piękności.

I teraz ta scena: gdy wchodzi do jej mieszkania z bagażami - przez okno widzi jak rozbiera się do spania jego żona (taż babka przecież niezła - Watts). Patrzy się chwilę, robi krzywą minę, spuszcza głowę i zasłania okno.
Ot niby nic wielkiego - zwykła nic nie wnosząca do akcji scena - powiedzą niektórzy.
Acz - ile myśli i zdań ona wyraża? I to takich, które bezpośrednio wypowiedziane zabrzmiały by banalnie. Facet zapatrzył się w piękną nieznajomą zza okna, a swojej tak jakby nie doceniał. itd - potok myśli - co właściwie myślał w tym momencie bohater? itp

Jedna, kilkusekundowa scenka, a ile się dzieje, gdy inaczej na film się spogląda.

To była wspaniała scena! Jakże wymowna. Muszę przyznać, że sporo było chichotów na sali w trakcie seansu, ale podczas tej sceny chyba jako jedyny wybuchnąłem śmiechem. Oczywiście nie było to spowodowane przesadnym komizmem tej sceny, ale raczej kilkoma refleksjami, które nasunęły mi się w tym momencie. Śmiech przesycony żalem, rzekłbym. Ładnie się ta scena komponuje z cytatem, że złudzenia działają skuteczniej niż lekarstwo.
A poza tym - nie mogę patrzeć na plakaty jakie polscy dystrybutorzy ostatnimi czasy wymyślają dla filmów Allena. I te slogany... "po co nas kręci, co nas podnieca..." (o zgrozo).
Ten film ma co najmniej 3 bardzo interesujące plakaty. Nasz jest okropny.
Pozdrawiam.
Aha - i podzielam zachwyt filmem "A Serious Man" braci C. Nie chcę przesadzić, ale chyba moje ulubione dzieło XXI wieku (na pewno TOP3).

U mnie również Top3 XXI wieku :) Obok "Mulholland Drive" i "Dogville" (jedyne ocenione na 10/10 z XXI wieku)

No to tu też się zgadzamy:) co do Dogville. Z Lynchem mam duże braki, ale będę nadrabiał:)

Lubię Lyncha, ale "Mulholland Drive" jest IMO idealny od napisów początkowych do końcowych i zdecydowanie jego największym osiągnięciem (milion razy widziałem i niezmiennie ścina mnie z nóg)

A kończąc już ten offtop: jaki film u ciebie jest tym trzecim? :)

Ciężko byłoby mi ustawić ulubione filmy XXIw w odpowiedniej kolejności. Choć muszę przyznać, że jest ich niewiele. Mowiąc TOP3 myślałem jeszcze o wspomnianym Dogville i zrobiłem sobie asekurację:) Ale obok dwóch wymienionych na pewno do ulubionych z ostatniej dekady zaliczam filmy "Ukryte", "W stronę morza", "To nie jest kraj dla starych ludzi", "Zapaśnik", "Tańcząc w ciemnościach" i "Antychryst" von Triera. Na dzień dzisiejszy do TOP3 wpadłoby chyba "Ukryte" M.Haneke, ale ciężko się zdecydować. Pewnie i tak coś pominąłem:)