wreszcie ktoś, kto docenia ten film :]

Bo to świetny film!:) Poza tym ja uwielbiam kino skandynawskie właśnie za to, że kinowi bohaterowie są tam tacy zwyczajni, brzydcy, zmęczeni i bohaterscy "mimo woli":) Jak w życiu.
Brakuje mi tego w kinie amerykańskim gdzie młodzi aktorzy, żeby zaistnieć muszą przejść co najmniej 3 operacje plastyczne, żeby wyglądać tak jak Angelina czy Brad bo inaczej nikt ich nie zaangażuje do jakiejś piątoplanowej rólki. Mam dość tych gładkich, pustych twarzy, które niczego nie wyrażają!
Dlatego doceniam kino skandynawskie:)

Jestem na tyle wierna wersji skandynawskiej, że tej amerykańskiej nie obejrzę, co więcej, zabraniam oglądać znajomym ;).

Ależ Ty restrykcyjna jesteś, Ruda 23:)
Dla mnie to niech tam znajomi oglądają co chcą, ale przynajmniej muszą wiedzieć, że szwedzki pierwowzór (one and only z resztą) istnieje.

Ja polecam też książkę - ten komu podobał się film napewno się nie zawiedzie. Sięgnęłam po nią jakiś czas temu, żeby dowiedzieć się nieco więcej o bohaterach, bardziej się w nich "wczuć". Parę istotnych wątków w filmie zostało pominiętych, ale to nie ubliża jego genialności... No i może dobrze, bo dzięki temu książka nie była tak przewidywalna. Najlepsze jest to, że nic nie jest w niej takie przesłodzone i cukierkowe, nie wiadomo co tak naprawdę łączy bohatetów, bo ni to miłość ni to taka przyjaźń, i to właśnie jest pewnego rodzaju odskocznią od tych wszystkich love story. No i ta smętna, depresyjna sceneria Blackebergu, gdzie tak naprawdę każdy mieszkaniec sztokholmskiego przedmieścia chowa w sobie takiego "potwora". I właśnie to zło ludzi jest najstraszniejsze.

Zgadzam się:) Zachęciłaś mnie do sięgnięcia po książkę.
Pozdr.

Co do remaku - nie wiem jak można tak bardzo spłaszczyć charaktery postaci....