W ostatnim czasie do polskich kin trafiły dwa dobre filmy kumplowskie – oba nominowane do Oscara. Pierwszym było „Jak zostać królem”, drugim recenzowany teraz przeze mnie „True Grit” braci Coen. W obu produkcjach są bohaterowie, z którymi widz sympatyzuje i ogólnie miło spędza czas w trakcie seansu. O ile jednak Hooperowi luzacki nastrój całości w jego filmie wyszedł ostatecznie na dobre, o tyle bracia Coen strzelili sobie w stopę. W ich historii, bądź co bądź, dramatycznej, nie ma za grosz dramatu. Ale jest sporo zabawy. Mi taki układ pasuje – jeśli i wy nie macie nic przeciwko temu, zapraszam do dalszej lektury...

Dziki Zachód. 14-letnia Mattie Ross chce pomścić śmierć swojego ojca, dopadając jego mordercę zwanego Tom Chaney. Jak na złość wymiar sprawiedliwości umywa ręce, bo Chaney uciekł na terytorium Indian, więc podlega teraz federalnym. Mattie Ross nie ma zamiaru się poddać – wynajmuje szeryfa, który jak na złość okaże się krnąbrny, cyniczny i będzie sprawiał problemy. W poszukiwaniu będzie im towarzyszył Strażnik Teksasu, jak na złość nie lubiący ani dziewczyny, ani szeryfa.

To co najbardziej spodobało mi się w tym filmie, to bardzo długie otwarcie, stanowiące tak na oko prawię połowę całości. Coenowie nigdzie się nie śpieszą, mają zamiar opowiedzieć miłą historię i to robią. Wiele pierwszych scen... trwa. Ani się nie dłużą, ani nie są sprowadzane do tego co miały pokazać, a potem powinny się skończyć – one po prostu trwają. Rozprawa w sądzie, gdzie Mattie poznaje szeryfa Cogburna. Kamera zagląda trochę nieśmiało na salę, by pozostać w niej dobre 10 minut i wysłuchać rozprawy do końca. A już podczas pogoni za Tomem Chaneyem, szeryf ze strażnikiem Teksasu potrafią się zatrzymać i urządzić turniej na lepszego strzelca, próbując trafić w locie w chleb.

Główne postaci nie są jakoś specjalnie rozbudowane ani konsekwentne w swoim postępowaniu – młoda Mattie wprawdzie jest nieustępliwa, jeśli chodzi o dotrzymywanie umów, ale gdy przyjdzie jej spać w jednym łóżku ze starszą kobietą, nie piśnie słowem, gdy ta podczas snu zabierze jej kołdrę. Jednak w ogólnym rozrachunku nie będzie to istotne – ważne jest, że całe trio świetnie się czuje w swoim towarzystwie, świetnie im się podróżuje a ich czwarty towarzysz – widz – czuje się, jakby wyszedł z kumplami na piwo. Ginie przez to cały aspekt dramatyczny tej historii – to w końcu opowieść o dziewczynce, która straciła ojca i chce go pomścić! – ale za to zyskuje aspekt rozrywkowy. Do tego stopnia, że gdy w pewnym bardzo smutnym momencie bohaterowie stracą trop i będą musieli się rozejść, nie jest smutne to, że morderca uniknie sprawiedliwości – ale to, że ten swoisty Eurotrip się skończył. I koniec pijackich piosenek Szeryfa, koniec złośliwości Strażnika, koniec rywalizacji dwóch mężczyzn o względy ich towarzyszki...

Doprowadziło to do pewnej niezręczności, gdy w końcu odnajdą Chaneya, i te wszystkie dramatyczne momenty (strzelaniny, szantaże, okrzyki) wydają się nie na miejscu. Gdyby nie muzyka, pewnie w ogóle bym nie chwycił donośności końcowych scen. Za to minus dla Coenów, a kilka sporych plusów za całą resztę. Miło spędziłem w kinie czas, a kilka scen – choćby spuszczenie manta pannie Ross przez Szeryfa – zapamiętam naprawdę na długo.


7/10