Po co z Predatorów robić kukły wypchane sieczką ludzkich uczuć/odczuć,zachowań i zwyczajów?Czy nie lepiej pozwolić im postępować według zasad, które dla rodzaju ludzkiego nie są ani do końca zrozumiałe,ani akceptowalne? Uczłowieczanie na siłę dyskwalifikuje ich z grona tych postaci,które zgodnie ze swoją naturą sieją w kosmosie grozę;bez zbędnych wyjaśnień,litości i poczucia winy! Sama produkcja też nie grzeszy oryginalnością,bo to wszystko już gdzieś, kiedyś było( scena walki w ładowniku,no błagam, znowu!). Najgorsze jednak,moim zdaniem,jest nadanie całości iście komediowej konwencji,pod wpływem której widz utwierdza się w przekonaniu ,że:"Nie taki Predator straszny ,jak go malują"- a szkoda! To przykre,że nie udało się rozbudować uniwersum bez wykastrowania Idealnie krwistego i enigmatycznego przeciwnika piórem scenarzysty wychowanego na ckliwych bajkach Disneya. Disneyowanie, owszem,może się podobać,i utajonemu głęboko we mnie dziecku przypadło do do gustu;gdybym nie była fanką postaci wykreowanej w pierwszej części lub film byłby początkiem uniwersum Predatora,to zapewne nie miałabym tyłu obiekcji. Natomiast gdy do głosu dochodzi dorosła/dojrzała część mnie wniosek nasuwa się tylko jeden:"Nie tylko nie da się wszystkiego oswoić,udobruchać i poczochrać,ba,w niektórych przypadkach wręcz nie powinno się nawet próbować".