Podpisuję się pod uwagami kolegi i jego oceną. W interpretacji Wellesa zabrakło mi klaustrofobicznej ciasnoty i duchoty kancelarii oraz bezradności ofiary zaszczutej przez wszechobecny i wszechwładny system.

Dla mnie grzechem głównym tej interpretacji Procesu Kafki jest finisz. I nie chodzi tu o ten głupawy motyw z dynamitem, ale o samo przesłanie i "dochodzenie" Józefa K. do finalnego wykonania wyroku. To co było niesamowicie istotne w przekazie książkowego Procesu, to to, że Józef K. przemielony przez system, finalnie godzi się ze swoim losem, zaczyna wręcz wierzyć w swoją "winę" i pokornie udaje się z oprawcami na miejsce kaźni. Naznaczone to było niesamowitym fatalizmem, zwłaszcza w kontekście tego jak bardzo K. starał się wcześniej walczyć o "prawdę" i zmagać z owym systemem. W filmie - Józef niemal do samego końca walczy, nie poddaje się, "szarpie się jak ryba na haczyku", aby finalnie dać się zabić oprawcom - "just like that". Welles skiepścił to stopniowe przemielenie bohatera przez tryby systemu, który finalnie nawet zdrowemu jest w stanie wmówić "chorobę". Potraktował to jak rzecz bez większego znaczenia, a dla mnie była to finalna puenta całej książki Kafki.

Pozwolisz że się jednak nie zgodzę - Finał idealnie posumuje film, bohater był już w takim stanie że chciano aby go zabito, czuł się przemielony i wykorzystany przez adwokatów, również kobiety które obiecywały pomoc a w efekcie został z problemem sam.

podpisuję się również. Wysadzili K. w powietrze...