Orson Welles sięgnął po jedno z największych arcydzieł XX-wiecznej literatury. Czy sprostał wymaganiom, jakie stawia proza Kafki? Po części (mniejszej) tak, po części - nie. Nie nazwałbym "Procesu" "filmem kafkowskim", nie nazwałbym go nawet ekranizacją udaną. Szczerze mówiąc, jako admirator książkowego pierwowzoru, niejednokrotnie czułem się wręcz zniesmaczony, tłumaczyłem sobie jednak, że ortodoksja nie jest przecie najlepszym nastawieniem w przypadku adaptacji podziwianego tworu. Interpretacja Wellesa wyraźnie skręca w kierunku groteski, akcentując (miejscami w sposób zbyt dobitny) powinowactwo z koszmarem sennym przedstawionej przez praskiego pisarza historii. Na pewno na plus zanotować należy scenografię, jak i - mimo wszystko - klimat obrazu. Perkins świetnie pasuje do postaci Józefa K., nawet jeśli gra tu miejscami z niejaką emfazą i w niektórych scenach można wyczuć u niego niepewność.
Nie sięga z pewnością film twórcy "Obywatela Kane'a" tak głęboko "pod powierzchnię", jak pierwowzór, nie osiąga jego egzystencjalnej "temperatury", co jest moim podstawowym zarzutem. Najgorszy zaś jest finał - tam, gdzie Kafka zawarł w kilku słowach kwintesencję człowieczej tragedii, film oferuje..., no właśnie - żart? tani wykręt? Warto, by podziwiać, dać się ponieść wizji Wellesa, jednak lektury na pewno nie zastąpi.