Historia Dave'a Spritza - prezentera pogody, który nie może poradzić sobie z życiem jako takim. Nie może się dogadać z byłą żoną, nie potrafi dotrzeć do dzieci, oraz spełnić oczekiwań swojego ojca. "Prognoza na życie" jest filmem mówiącym o braku komunikacji między ludźmi, bezradności, bezsilności. Mówiącym o kompleksach, poszukiwaniu szczęścia i konieczności zaakceptowania samego siebie by móc normalnie żyć z innymi. O tym jak w dzisiejszym świecie zdecydowanie za dużo ludzi żyje udawanym życiem wyłącznie dla siebie, oddzielnie, odgradzając się od innych, nawet najbliższych. Historia dosyć prosta, opowiedziana powoli, komentowana również przez głównego bohatera.

Film jest przeciętny. W gruncie rzeczy niczym specjalnie nie zachwyca i za bardzo niczego nowego nie wnosi. Mocnym punktem obrazu jest Michael Caine, który jak zwykle gra świetnie. Gra Nicolasa Cage'a jak zwykle mnie nie zachwyciła i coś czuję, że chyba nigdy nie polubię tego aktora. Niestety im dłużej oglądałem "Prognozę na życie" tym coraz bardziej się nudziłem. Film jest męczący, bezbarwny i nie zapada w pamięć. Główny bohater staje się coraz bardziej denerwujący przez co mniej warty współczucia, a to ciągłe gadanie o tym czym kolejny raz ktoś w niego rzucił na ulicy ani nie jest śmieszne ani przygnębiające.

Ta nie porywająca opowieść przedstawiona jest za pomocą bardzo ładnych zdjęć i wzbogacona przez wpadającą w ucho nie filmową muzykę filmową napisaną przez Hansa Zimmera. Gdyby ktoś puścił mi soundtrack nie mówiąc kto jest kompozytorem w życiu nie powiedziałbym, że to Zimmer, bo ścieżka w zupełności nie brzmi jak typowa Zimmerowska.

6/10