Kolejny film utwierdził mnie w tym, że Hollywood mistrzuje w wynajdywaniu doskonałych fabuł uniwersalnych - zwięzły komunikat, bez niedomówień, wyraziście zarysowane wszystko - budowa postaci, scenografia, kostium, słowem formalnie jest genialnie, z jajem i jest to zwyczajnie JAKIEŚ, zrobione przez grupę gości znających się na rzeczy.
I teraz - jedno spostrzeżenie. Nie lubię nadużywać słowa "artysta", bo jest ono strasznie wyświechtane, ale właśnie "Weather man" to doskonały przykład nierównych proporcji między rzemiślnictwem i artyzmem w amerykanckim przemyśle filmowym. Otóż bywa często, że Amerykanie, którzy jak wiemy bardzo się lubią, dostają napadu podziwu nad swoimi wielkimi możliwościami (czy chyba bardziej nawet zdolnościami) i zaczynają wierzyć, że skoro są w stanie zrobić film technicznie sprawny w dwustu procentach, to mogą opowiadać wiarygodne i poruszające zarazem historie (a łączenie poruszenia z wiarygydnością jest działką mistrzów, dodajmy, nie zawsze amerykańskich) bez ani jednej nutki naiwności... niektórym się udawało (vide "American Beauty"), ale jak widać nie każdy reżyser Hollywood to Sam M...
"Pogoda na zycie" jest takim właśnie technicznie pięknym filmem, świetnie zagranym, z rewelacyjnymi zdjęciami, z masą dobrych i o dziwo nawet oryginalnych pomysłów. Problem leży jednak w pewnym niefortunnym kontraście scen, które są maksymalnie szczere, wiarygodne, ukazujące, że tak powiem nagość w bohaterów w pełnym świetle, ze scenami przedobrzonymi, przepatetycznionymi, zbyt wielkimi jak na ten film. Bo tu nie potrzeba bawienia się w ten zachodni pseudosymbolizm (cały motyw z łukiem - nic bardziej banalnego nie można było chyba wymyślić), nabudowywyujący taki patos, który dla mnie przynajmniej jest irytujący i najzupełniej zbędny. Jeżeli reżyser buduje konflikt za pomocą kameralnych, subtelnych środków to po jaką cholerę rozwiązuje go za pomocą takich wydumanych "bumów"? Rozbija to ciekawą konstrukcję filmu i co chyba najważniejsze, jego wiarygodność... a szkoda, bo przecież jakby nie było jest to dobre kino.
Wniosek taki właśnie, że Amerykanie są chyba trochę za bardzo rzemieślnikami, a trochę za mało artystami - oczywiście wielu od tego ucieka i chwała im za to, chwała im za tą świętą świadomość tego gdzie kończy się kicz i zaczyna tandeta. Amen.