Thriller science fiction, który miał potencjał, by być kameralnym i klimatycznym filmem o zagrożeniach sztucznej inteligencji, ale niestety ugrzązł w schematach, braku napięcia i niskim budżecie, który daje się we znaki niemal w każdej scenie.

Fabuła opiera się na pomyśle, który na papierze brzmi intrygująco, zbiegły przestępca trafia do opuszczonego kompleksu badawczego, gdzie uruchamia tytułową Dorothy eksperymentalną sztuczną inteligencję. Problem w tym, że od początku brakuje napięcia, a relacja człowieka z AI zostaje spłycona do wymiany suchych fraz i przewidywalnych zagrywek. Zamiast intymnego dramatu o moralności i kontroli technologii, dostajemy serię dość banalnych wydarzeń ubranych w techno-pseudofilozoficzną narrację.

Aktorstwo wypada przeciętnie, główny bohater ma ograniczoną ekspresję, a komputerowy głos Dorothy, który miał być chłodny i niepokojący, sprawia raczej wrażenie generatora GPS. Realizacja techniczna kuleje, montaż momentami jest toporny, a scenariusz wlecze się bez wyczucia rytmu. Próby budowania grozy czy klaustrofobicznej atmosfery są zbyt oczywiste, by działały.

„Projekt Dorothy” nie jest filmem tragicznym, można dostrzec ślady pomysłu, który miałby sens jako krótki metraż albo jeden odcinek antologii pokroju Black Mirror. Ale jako pełnometrażowy film, rozczarowuje i nuży.