Ależ stereotypowy film.

90% nijakie. A końcówka żenująca.

Otóż mamy kobietę, która od dziecka marzy o tym, by zostać astronautką. Na dodatek jest inżynierką, więc można zakładać, że to racjonalny umysł ścisły.

Kobieta ta decyduje się przystąpić do programu kosmicznego. Zrealizuje swoje marzenie. Kosztuje to ją ogrom wysiłku.

I w decydującym momencie ucieka z kwarantanny. Naraża tym swój udział w przedsięwzięciu (mogli ją przyłapac), a finalnie powodzenie i bezpieczeństwo całej misji - bo leci de facto bez kwarantanny (jodyna na skórze to nie kwarantanna - gdyby tak było, żaden astronauta nie siedzialby w odosobnieniu tylko kąpaliby się w jodynie, przed odlotem).

I dlaczego to robi? Bo obiecała córce, że pokaże jej rakietę...

Plus tylko za pokazanie z detalami przygotowań do misji.