Tak jak napisałem w tytule, uważam film za bardzo dobry, choć z niedociągnięciami. Uderzyła mnie przede wszystkim scena, gdy matka i narzeczona dowiadują się o śmierci Claya - ich reakcja na tą wieść. Przyjmują one tą wiadomość, jakby doktor Harper oświadczał im, że zjadł nieświeżą wątróbkę na obiad i boli go teraz żołądek :/. Czy tak się reaguje na śmierć najbliższej, ukochanej osoby? Jeszcze w przypadku żony Claya można to zrozumieć, choć i tak uważam że powinna grać wielki ból i żal, no ale w przypadku matki, która tak kochała swojego syna i która była gotowa oddać za niego życie...? Chyba małe nieporozumienie.