To tak naprawdę to nieporadnie zekranizowane słuchowisko radiowe.
W pierwszych scenach mamy spotkanie autorskie pisarza z czytelnikami, niewielu ich tam, w jakiejś małej księgarence. Potem bohaterowie udają się do parku, a my obserwujemy jedynie żywopłot na tle którego spacerują. Dalej wsiadają na jakiś rzeczny statek, a my widzimy tylko betonowe nabrzeża i lustro wody. Potem niespodzianka, wsiadają do czekającego samochodu przez szyby którego nic nie widzimy. Dojeżdżają na podwórko, przy kamienicy w której mieszka bohaterka, i wchodzą po schodach, gdzie tłem jest stara odrapana lamperia, do jej mieszkania. I tu niespodziewanie kończy się to słuchowisko, sorry film. Inżynier Mamoń powiedziałby, że nuda. I to by była prawda.
Czy może być coś dramatycznie beznadziejnego?