Nie bez przyczyny jest tu wzmianka o Uroborosie, wężu połykającym swój własny ogon, ezoterycznym symbolu zamknięcia w pętli czasu. W aspekcie ezoterycznym jest to oczywiście prawo karmanu, ponownej inkarnacji, narodzin i śmierci. Pętli która będzie powtarzać się do momentu aż człowiek dojdzie do pełnego samopoznania, ewolucja jego duszy zostanie ukończona, osiągnie spokój i wieczność - wyzwoli się z zamkniętego kręgu swojego karmanu. Szef agencji podróży w czasie parę razy wspomina że z każdą kolejną misją poznajemy więcej i więcej o naszym zamachowcu (czyt. nas samych) i zbliżamy się do ostatecznego celu. Rzuca się w tym filmie również na pierwszy rzut oka symbol animy i animusa z psychologii Junga - która była nastawiona na odnalezienie swojego prawdziwego JA (wg. Junga - Jaźni), w ujęciu ezoterycznym nazwać to możemy - odnalezieniem Boga/Absolutu i zrozumieniem/staniem się nim. Kolejna kwestia z psychologii C.G. Junga to "cień" który symbolizuje niechcianą i odrzucaną część naszej duszy, zazwyczaj naszą zwierzęcą naturę, instynkty, nieokiełznane jeszcze przez pole świadomości. W psychologii Junga z takim cieniem należy się skonfrontować ale zespolić go ze sobą, stać się jednym, za przykładem stwierdzenia innego wybitnego psychologa Zimbardo - zapanować nad "złem" to poznać swoją ciemną stronę, nie niszczyć jej, musi ona zostać zasymilowana w nas samych. Poprzez samopoznanie osiągamy świadomość, tam gdzie świadomość to kierowanie swoimi poczynaniami, zapanowanie nad swoimi instynktami. Zamachowiec powiedział do samego siebie (młodszego) że jeśli znowu mnie zabijesz to wszystko zacznie się od nowa, powiedział mu że powinien go spróbować pokochać. Barman jednak zabija samego siebie (czyt. swój cień, swoją ciemną stronę). Zabijając daje upust swoim emocjom, instynktom, postępuje według swojej ludzkiej ułomnej moralności - ludzka moralność nie przewiduje wszystkich implikacji czynów, nie przewiduje że to co nazywamy "dobrem" w dalszym biegu zdarzeń może powodować więcej "złego" niż "dobrego". Barman zabija zamachowca, postępując wedle swojej ziemskiej, ułomnej moralności, generuje kolejne zdarzenia i tęsknotę do Jane, tęsknotę do utraconej części samego siebie, swojej animy i finalnie dalej wykorzystuje futerał do podróży w czasie by przeprowadzić zamach. Wie że tylko tak może zapoczątkować cały proces jeszcze raz, podjąć kolejną próbę samopoznania. Barman finalnie skończy w pralni jako cień, swoja ciemna strona, czekając aż jego młodsza wersja skoczy w czasie i tym razem go nie zabije. Spróbuje go pokochać (dojdzie do pełnego samopoznania). Wtedy cały proces zakończy się, nie będzie powtórnego cyklu narodzin, skoków w czasie itd. Bohater (czyli każdy człowiek - bo ta karmiczna ewolucja dotyczy każdego z nas) uwolnij się z więzów węża Uroborosa. Według Junga, unikanie swojego cienia, daje mu władzę, nie poznając go i nie asymilując z samym sobą, pozostawiamy go w pełni wolnego w krainie naszej nieświadomości - stamtąd raz na jakiś czas wyłania się on poprzez nasze zachowania i czyny - generując to co nazywamy "złem". Kiedy tracimy nad sobą kontrolę, kiedy ludzie mało świadomi dają się manipulować wszelakimi ideologiami wymyślanymi przez ludzi świadomych bardziej, tylko po to by nimi kierować. Człowiek, który poznał w pełni sam siebie, nigdy nie będzie kierowany, powstrzymuje się od osądów wedle kruchej moralności, co jest dobre a co złe. Człowiek który odnalazł samego siebie (Jaźń) po prostu JEST. Jest i staje się ciągle w każdym momencie. To jest finalnym celem naszej ludzkiej wewnętrznej ewolucji w procesie reinkarnacji (w filmie przedstawiono to jako skoki w czasie - daje to jednak taki sam efekt). Do finalnego momentu odkrycia swojej boskości, wszystko w mniejszym lub większym stopniu jest wzajemnym przeplataniem się chwil radości i smutku, dobra i zła.

Słowa które wypowiada Robertson - że z każdą kolejną misją dowiadujemy się więcej o naszym "wrogu" (czyt. o częściach nas samych których jeszcze nie znamy) są kluczowe dla tego filmu. Słowa zamachowca - by barman spróbował go na powrót pokochać/zaakceptować również. Kiedy miłość wyzbyta z moralnych osądów "dobra" i "zła" stanie ponad Ego które dyktuje nam co powinno być w naszym mniemaniu "dobre" a co "złe", kiedy barman nie zabije zamachowca (swego cienia) wtedy cykl się zakończy a wąż wypluje swój ogon. Przypuszczam również że gdy pisarz zostanie w końcu z Jane i nie pójdzie za samym sobą na kolejny skok to również. Gdy pisarz, już męski pozostanie ze swoją kobiecą stroną, dojdzie wtedy do zjednoczenia animy i animusa w nas samych. Jest to także element zaczerpnięty z Junga, w drodze do swojej Jaźni.

Kim jest Robertson i cała jego agencja - po co ona powstała i toleruje poczynania zamachowca? Bo przecież zdaje sobie sprawę kim on jest i co implikują kolejne skoki. Na to pytanie może sobie chyba każdy odpowiedzieć sam. Ten film to w każdym razie symbol, goniący symbol. Po co żyjemy, jaki jest nasz cel, czemu w ogóle istnieje życie i Wszechświat? To te same pytania co: kim jest Robertson, po co powstała agencja?

Film niesamowicie głęboki, rozpatrywany jako czyste science fiction jest świetny, wplatając w niego analizę ezoteryczną staje się genialny. Z początku niepozorny tytuł, niby kolejny film o podróżach w czasie a tu taka niespodzianka. Dowód na to by nie oceniać książki po okładce. Sprawa ma się podobnie z filmem: Revolver - który pod płaszczykiem niewinnego kryminału kryje w sobie prawie niekończące się dno.