Czy to był taki banalny koniec? Myślę, że schemat w tego typu produkcjach jest raczej taki, po finałowym kryzysie, buzi-buzi i nagle wszyscy szczęśliwi. Trzeba dodać jeszcze to, że taki „finałowy kryzys” w większości filmów wynika z jakiejś błahostki, nieporozumienia wręcz – żeby czasem nie skalać tej idealnej miłości. Mam na myśli zwykłe komedie romantyczne, których co prawda nie widziałem zbyt wiele, więc mogę się mylić, ale chyba to jest ogólna tendencja. Tutaj tak nie było, kryzys jest solidnym uderzeniem, nie tam byle czym, kobieta otworzyła co prawda drzwi, można się domyślać, że dała głównemu bohaterowi szansę, ale to jeszcze nie oznacza happy endu. Każdy, kto zdradził lub był zdradzony wie, że tego typu próby są praktycznie skazane na porażkę. Poza tym był jeszcze ten kumpel, który odszedł od żony i mimo, że nie skusił się na beztroskie zwiedzanie świata to jednak był konsekwentny w decyzji odejścia od matki swojego dziecka. Moim zdaniem w tych elementach autorzy pokazali, że nie mają na myśli łatwych rozwiązań. Jedyną parą wychodzącą w pełni na prostą, są zdaje się tylko rodzice głównej bohaterki – gdzie ostateczny wniosek też był mieszany, ze sobą jest im przeciętnie, a osobno jeszcze gorzej, więc walczą o związek (ale czy o miłość?). W sumie film ma pozytywny przekaz, ale bez wielkiego mydlenia oczu, bez wielkich nadziei. Jak na tego typu produkcję koniec jest całkiem otwarty i na pewno niebanalny.

Pozdrawiam (na ponad rok od założenia tematu, ale zawsze;))

Zgadzam się z przedmówcą. Film bez mydlenia oczu. A jak dla mnie ten niby heppy end wcale nie był happy endem. Ale nie był właśnie przez to zły. Jakby mu nagle skoczyła do szyi i wybaczyła to by było mocno naciągnięte.
A co wiemy? Otworzyła mu drzwi. Równie dobrze zlitowała się nad nim żeby dłużej nie moknął. Ale czy dała mu szansę?
Koniec taki, że każdy może dopisać go sobie sam.