Czekałem na ten film z niecierpliwością. Po dwukrotnym obejrzeniu "Psychozy" Alfreda Hitchcocka, byłem ciekawy jaką drogę obrał Gus Van Sant. Ciekawiło mnie jak bardzo będą się różnić od siebie dwa filmy opowiadające taką samą historię i czy w ogóle jakiekolwiek różnice będą coś znaczyły.
Jest, czołówka i od razu lekki szok - tak samo jak u Hitcha, nawet muzyka ta sama. Pierwsze kadry - jest kolor. Randka w hotelu. Następnie wizyta w miejscu pracy głównej bohaterki. Marion jedzie do motelu. Pojawia się Bates. Że co? Vince Vaughn? Nie dam się nabrać. Anne Heche idzie pod prysznic. Z oddali zbliża się niewyraźna postać. Uh, nóż! Ciosy, TA muzyka! Krew spływa do otworu odprowadzającego wodę z wanny. I od tego momentu w zasadzie już wszystko stało się jasne - nie udało się!
Kolorowy obraz jest nie na miejscu i sprawił tylko, że "Psychol" pod względem siły oddziaływania w żadnym wypadku nie może się równać z "Psychozą". Zresztą nawet czerń i biel by tu nic nie zdziałała, bo film Van Santa jest na tego typu zabieg po prostu zbyt słaby. Vaughnowi daleko do Perkinsa. Bardzo, ale to bardzo daleko. Z kolei Heche daleko do klasy Janet Leigh. Scena pod prysznicem zdecydowanie lepiej wypadła u Hitchcocka. Spory śmiech wzbudza końcowy atak Batesa zrealizowany z niezwykłą dbałością względem przestrzegania najwyższych norm kiczowatości.
Zmiany nowej wersji w stosunku do oryginału są kosmetyczne. Goła pupa Mortensena, Heche w okularach czy Bates-masturbant, to wszystko nie czyni z filmu Van Santa ani dzieła świeższego, ani lepszego. Irytują durne wstawki w czasie morderstw. To chmurki, to naga kobieta, to coś tam jeszcze. Bates w interpretacji Vaughna od razu wzbudza nasze podejrzenia. To już nie jest tajemniczy osobnik, tylko od razu na starcie główny podejrzany, psychol, czego dowodem jest zbyt przeszarżowana gra aktora, a także (zbędna moim zdaniem) scena masturbacji.
"Psychola" należy traktować jako ciekawostkę. Tylko z powodu czystej ciekawości i chęci porównania z dziełem Hitchcocka można ten film obejrzeć. Obraz Van Santa dobitnie pokazuje jak wielkim reżyserem był Hitchcock i jak wielkim filmem jest jego "Psychoza". Niby ta sama opowieść, a jednak szalenie ogromna przepaść dzieli Hitchcocka i Van Santa oraz ich filmy. Oczywiście, na bezdyskusyjną korzyść tego pierwszego.