Był to pierwszy dreszczowiec (choć wtedy w moim mniemaniu horror) w moim życiu, który obejrzałam w całości, choć przez palce;). Byłam wtedy dzieciakiem, a niektóre sceny zapadły mi w pamięci przez długie lata.

Gdy ponowiłam seans po długim, długim czasie, o dziwo nadal czułam dyskomfort, myśląc o inwazji krwiożerczych skrzydlatych istot. Może to jest spowodowane tym, że w sumie nie potrafię sobie odpowiedzieć na pytania„dlaczego ptaki zaatakowały?” i „czy można je jakoś okrzesać”.

To prawda, że ówczesne dreszczowce bardzo różnią się od dzisiejszych pod każdym względem, jednak ten spełnił swoją rolę. Myślę, że niezależnie od tego, czy dziś te ptaki z tego konkretnego filmu ludzi przerażają lub nie, jest to obraz w jakimś sensie ponadczasowy. Zawsze czujemy i będziemy czuć lęk, gdy przychodzi coś niespodziewanego, co jednocześnie zagraża naszemu życiu.