i "przereżyserowany". W tym filmie drażniła mnie nieco nahalna stylistyka quasi-teledyskowa. Jeśli film się jednak sprawdza, to przede wszystkim dzięki dobremu aktorstwu - to na nim opiera się cały film. Ellen Page jest po prostu niesamowita (choć postać na pewnym poziomie podobna do jej popisowej Juno). Podoba mi się też to, co robi Patrick Wilson ze swoim wizerunkiem. To kolejna jego rola, w której widać jak broni się przed zamknięciem w szufladce "amerykański przystojniaczek". Wydaje mi się, że jeszcze coś nam z niego wyrośnie. Summa summarum, pomimo tego, że film ten jest tak "przewidywalnie nieprzewidywalny" (ta maniera "nieprzewidywalności" stała się szczególnie modna bodajże od czasu "Szóstego zmysłu"), to jednak daję 8/10. Dobrze się to ogląda.

PS A sam schemat filmu podobny nieco do "Interview" Buscemiego (który sam jest "rimejkiem") - choć zdecydowanie mniej subtelny i bardziej dramatyczny.