PF rządzi! Oglądając go ma się wrażenie, że nie ma się do czynienia z "kolejną mającą się podobać widzowi amerykańską produkcją", ze zgranymi schematami, z widocznym podziałem na dobrych i złych itp. Tutaj gangsterzy są pokazani jako zwykli ludzie, którzy zeszli w życiu na złą drogę (kwintesencją jest przemiana Jules'a). Ktoś zapyta - "a dlaczego gangsterzy? Dlaczego główni bohaterowie są źli, dlaczego zabijają, przeklinają, ćpają itp. itd. Przecież to niemoralne, to deprawujące!..." Odpowiadam: a gdyby bohaterami byli zwykli poprawni praworządni i przyzwoicie się wysławiający obywatele, to czy ten film stałby się kultowym? Właśnie na tym polega geniusz Tarantina - łamie wszelkie zasady! Z najlepszych motywów z kina klasy A, B i C tworzy własny filmowy kogel-mogel i zarazem udaje mu się w nim zawrzeć uniwersalne wartości. Oglądając PF ma się do czynienia z prawdziwym filmowym arcydziełem.

Zgadzam się. "Pulp Fiction" jest arcygenialny...