Obraz świeżo upieczonego zdobywcy Złotego Lwa weneckiego opowiada historię niekonwencjonalnego włamywacza. Mężczyzna wkrada się do domów tylko po to, aby zrobić pranie, obejrzeć telewizję, posmakować życia innych. Pewnego dnia poznaje kobietę, którą przyjmuje do "występnej" spółki. W duecie tworzą coś na kształt imitacji życia małżeńskiego w opuszczonych przez właścicieli domach. Te same czynności, ta sama piosenka, te same gesty, jedynie domy się zmieniają. To przenikliwie zobrazowana rutyna życia i tęsknota za prawdziwym uczuciem bohaterów. Ki-Duk Kim z klasycznym sobie symbolizmem (który jest przecież esencją jego twórczości) serwuje nam obraz bardzo unikatowy. Dwójka głównych postaci jest w zasadzie anonimowa, przez co tak dla nas atrakcyjna. Cała opowieść jest w dużej mierze przemilczana, medytacyjna, a jedyne słyszalne głosy pochodzą od tego, co nieistotne. Kolejny bardzo mądrze opowiedziany projekt jednego z moich południowo-koreańskich ulubieńców.