w barwach, symbolach, ciszy i charakterze postaci zapisuje uniwersalne zachowania, sposoby reakcji i odczuwania.
"Pusty dom", to przypowieść o tym, że każdy dom ma swojego anioła, dobrego ducha, który wstępuje aby napić się herbaty, posiedzieć w fotelu, posłuchać muzyki i odpocząć. W zamian oferuje odrobinę serca i porządku, które zauważą jednak tylko Ci, którzy mają serce większe niż przeciętnie.
Jednocześnie jest to film o "samotności w wielkim mieście" czyli o ludziach, którzy mimo pozornej bliskości nie potrafią ze sobą rozmawiać, a każda nawet dobra intencja prowadzi do kolejnej partii ran i pretensji. Domy są rzeczywiście puste, bo nie ma w nich prawdziwych uczuć, bo nawet najlepsze sprzęty i najpiękniejsze kwiaty nie zastąpią miłości, troski i poświęcenia dla ukochanej osoby. Aby poczuć powiew zmian należy pozwolić działać owemu aniołowi/duchowi/cieniowi, który swoimi uzdrawiającymi dłońmi potrafi dokonać cudu. Cóż z tego, że żona widzi za mężem inną twarz, że rozkwita porwana marzeniem... Czasem za późno na gwałtowne zmiany, i jedyne co pozostaje, to oswoić chwile i miejsca, żeby pięknie żyć. Z sensem.