Możliwy SPOILER!!! Wiem generalnie o czym był film - podążanie za swoimi marzeniami, wytrwałość, dążenie do celu i takie tam bla bla. Podane jest to jednak w takiej formie, że się tego oglądać. Nie chodzi mi już nawet o to czy to możliwe czy nie. Chodzi mi o sam film. Co chwilę scena przy zachodzie słońca, amerykańska preria i pompatyczna muzyka w tle, dialogi rodem z bajki disneya i do tego jeszcze irytująca postać głównego bohatera. Najpierw dziwi się, że kredyty trzeba spłacać, potem, że mogą być tego konsekwencje, ma wszystkich i wszystko gdzieś, a zadłużony po uszy kupuje jednej ze swoim przesłodkich córeczek karuzelę na jedną przejażdżkę. Żona wybacza mu nawet gdy nieomal nie zabił siebie i wszystkich wokół prowokując do dalszych działań podczas jednej z dwudziestu scen z zachodzącym słońcem i irytującą już na tym etapie muzyką. Do końca miałem nadzieję, że to wszystko okaże się obłąkaną wizją chorego człowieka, wówczas film miałby jeszcze jakiś sens. Okazało się się jednak, że reżyser starał nam się wmówić, że to wszystko realne. Jedyna dobra scena to ta z panią psycholog:) Podsumowując - zmarnowane dwie godziny, gorsze tylko "Ciacho".