Ocenianie filmów ma to do siebie, że czasami zrównuje się w punktach filmy banalne, które ogląda się z zapartym tchem i filmy ambitne, uznane za arcydzieła, których obejrzenie i zrozumienie wymaga od widza wysiłku. ”Rashomon” to film, który znalazł się w moim gwiazdkowym prezencie - albumowym wydaniu 100 najwybitniejszych filmów świata. Nie zamierzam jednak dać dychy tylko dlatego, że został uznany za arcydzieło, bo ciężko mi się go oglądało. To moja pierwsza przygoda z Kurosawą i przyznaję, że potrzebuję czasu żeby się przekonać. Pod pewnymi względami film mi się podobał, pod innymi irytował. Bardzo ciekawe były wersje zaistniałych wydarzeń opowiadane przez poszczególnych bohaterów. Do mnie najbardziej przemówiła wersja drwala, ponieważ zdeprecjonowała etos samuraja. Kurosawa pokazuje, że samuraj to taki sam człowiek jak my, który odczuwa strach przed utratą życia. Nie jestem specem od historii Japonii ale biorąc pod uwagę fakt, iż akcja filmu dzieje się w XI w. wnioskuję, że etos samurajski mógł być dopiero w powijakach. Niemniej jednak fajnie obejrzeć tak dalece posunięty realizm - ludzi z krwi i kości, a nie superbohaterów.
Do jednego nie potrafię się przekonać i zrozumieć - mianowicie do japońskiego sposobu wyrażania emocji. Oni nawet śmieją się inaczej niż my. Może z czasem się przyzwyczaję, póki co myślę i czuję zbyt europejsko. Tak czy owak film był bardzo dobry. 8/10