Akcja mierzona kolejnymi powtórzeniami, by skoncentrowanym na chłonięciu wybitnie klimatycznego niczego, nie umknęły ważkie treści, zatem scenarzyści kwestiami bohaterów zwracają się do widzów: „Musimy uciekać”, „Musimy się schować”, „Musimy zadzwonić do mamy”, „Musimy coś wymyślić”, „Musimy się bawić”... i tak to się toczy z wolna. No i faktycznie, dzieci uciekają, chowają się, nie dzwonią do mamy, bo im zabrała telefony, żeby nie dzwoniły, a reszta telefonów trafia do ogniska. Bohaterowie również myślą, ale tego akurat na ekranie nie widać, zaś sytuacja się stabilizuje dopiero, kiedy mama wraca rano z nocnej zmiany, ale to już trochę za późno dla kilku osób, a do tego trzeba sprzątać bałagan w domu – jest zabawa w chowanego i gonionego. Ostatecznie jednak wszystko kończy się dobrze: starszy syn zapewne trafi do więzienia na resztę życia, więc jedna gęba do zapchania mniej, a prócz tego koniec z potencjalnie niebezpiecznymi bójkami. Na szczęście Marcusowi opętanemu przez demona udało się zlikwidować bezrobotnego wuja ochlapusa, który okradał matkę rodzeństwa, a także chłopaka siostry, który był wobec niej nielojalny i jego kochankę oraz dwóch durniów wiecznie szukających zaczepki. W zasadzie to film o tym, jak tragedia z odległej przeszłości przyczynia się do rozwiązania aktualnych problemów rodzinnych ubogich Amerykanów – po prostu nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło.