Czy tylko ja odniosłam wrażenie, ze muzyka była kompletnie niedopasowana do fabuły ? Taka jakaś jak z love story, baaardzo dramatyczna [bardzo za bardzo], a film aż tak dramatyczny nie był. Poza tym moje pozostałe uwagi krytyczne- film bardzo powierzchownie dotyka problemu epilepsji. Dziewczyna niby ma epilepsję, lecz prawie tego nie widzimy przez cały film tylko niewiele na początku i jakoś słabo, niemalże z daleka to pokazane na końcu. Nie widzimy dramatu osoby, która z powodu choroby trzyma ludzi na dystans. Zostało potraktowane to płytko. Inna rzecz - cały ten wątek miłosny mnie nie przekonuje - wiem, ze ludzie dokonują czasem skrajnie niezrozumiałych dla nas wyborów, ale wykładowca wyższej uczelni, romansujący jawnie, niemalże afiszujący się ze swoja studentką, mało prawdopodobne. Dialogi pomiędzy nim a nią mało wyrafinowane. Za mało, abym mogła uwierzyć, ze się w sobie zakochali. Było to bardziej zauroczenie na mój rozum. Oglądając ostatnie dwadzieścia minut już wiedziałam, co będzie dalej - ze ona jak wyjdzie z pubu, to dostanie epilepsji i będzie sama, zagrożenie życia i wyrzuty sumienia u Mikko. Na plus aktorzy, którzy mieli potencjał, nie do konca wykorzystany, ale zawsze. Jednak film nie wniósł nic nowego do mojej świadomości. Taki średniaczek, jeden z wielu.