"Rudolf czerwononosy Renifer" i "Życzenie Anabelli".

Zawsze chętniej wybierałem Rudolfa. Darzyłem go większą sympatią. Teraz wiem, że to było prawdopodobnie przez wiek. Rudolf jest dużo łatwiejsza bajką, kierowaną prosto do dzieci, nie zbaczającą z tej ścieżki, niczym "Zakochany Kundel" i "Bambi". Dorosła osoba z Rudolfa nie wyniesie tyle, ile może wynieść z "Mustanga z Dzikiej Doliny", "Króla Lwa", "Księcia Egiptu" czy... No właśnie... "Życzenia Anabelli"...

Opowieść o krówce, która chciała zostać reniferem, była moim zdaniem, po prostu zbyt poważna, zbyt trudna do zrozumienia, żeby stała się moją ulubioną świąteczną bajką. Mimo że kończy się szczęśliwie, przepływa przez nią fala łez.

Rudolf mi kilka scen, które potrafią złapać za serce. Ale wciąż jest to bajka dla dzieci, w której zamiast zimnych kropel deszczu, z nieba spadają cukierki. Tak jak śmierć matki Bambiego, najbardziej dołujące momenty szybko rozchodzą się po kościach, gdyż na miejsce jednego nieszczęścia, wchodzą dwa szczęścia.

Bajka kończy się oczywiście cukierkowo i dobrze. Klasyczny happy end i pioseneczka na koniec. Jedna z bajek, w których czarny charakter pod koniec przechodzi transformację i nawraca się.

Być może dlatego, zwłaszcza przez wzgląd na ostatnie wydarzenia życiu prywatnym, na te święta wybrałem właśnie Rudolfa. Zawsze zostanie moją ulubioną bajką świąteczną z dzieciństwa, mimo ogromnego potencjału Anabelli (którą planuję obejrzeć przed Sylwestrem).

PS: Marcin Kudełka! Jesteś całym moim dzieciństwem! Powiedz co się z tobą dzieję!

Rudolf czerwononosy... Parararara ra ra...